Adaçayı Yağı

Salvia türleri, farmakolojik açıdan önem taşıyan uçucu bir yağ olan sineol içerir. Avrupa Konseyi’ne ait olan Avrupa Farmakopesi European Pharmacopoeia Ph. Eur. Avrupa’da farmasötik ürünleri hazırlamak üzere kullanılan geniş bir aralıktaki etken madde ve eksipiyanları listeleyen bir farmakopedir. European Pharmacopoeia’de yer alan bazı uçucu yağlar arasında Salvia sclarea L. Bitkisinden elde edilen ve Türkçe karşılığı Misk Adaçayı Esansı, İngilizce karşılığı Clary sage Oil ve Latince karşılığı Salviae sclareae aetheroleum olan uçucu yağlar arasında yer almaktadır. Salvia fruticosa Syn: Salvia triloba L. bitkisi dağ elması adıyla da bilinir. Bu bitkiden elde edilen uçucu yağa elma yağı denir ve bu yağ % 50 oranında okaliptol taşımaktadır. Elma yağı sineol bakımından zengindir. Bu nedenle tıbbi adaçayından daha değerlidir. Bu türün yaprakları iyi bir solunum yolları antiseptiktir.

Adaçayı Yağı Üretimi
Adaçayı yağı, adaçayı yapraklarından su buharı distilasyonu yöntemiyle ile elde edilir. Yaş yapraklarda % 1 ve kuru yapraklarda % 2-3 oranında uçucu yağ bulunur. Bir diğer yöntem Adaçayı yaprakları ve meyvelerinden ( Süperkritik CO2 ) yöntemiyle elde edilebilir. Adaçayı yaprakları ve meyveleri toplanarak uygun koşullar altında kurutup ufalama ünitelerinde parçalanarak Süperkritik CO2 makinesinde yüksek basınç altında Adaçayı yağı elde edilir.

Adaçayı Yağı Nedir ?

Adaçayı Esansiyel Yağı baş bileşenleri Sclareol, Alfa terpineol, geraniol, linalil asetat, linalol, kariyofilen, neril asetat, ve germakren-D vardır. Adaçayı Yağı adaçayı yaprakları ve tohumlarından çıkarılır Salvia sclarea , çoğunlukla Orta Avrupa, yanı sıra İngiltere de dahil olmak üzere Avrupa bölgeleri içinde yetiştirildi geçmişte Güney Fransa, İtalya ve Suriye’de bulundu günümüzde neredeyse dünya çapında yetiştirilmekte olan bu bitki özellikle Fas, Rusya ve Amerika Birleşik Devletleri gibi ülkelerden yaygın olarak kullanıldığı bilinmektedir. Adaçayı Latince kelime “adını clarus olarak alır Türkçe karşılığı “açık.” anlamına gelir. Bu İsim Orta Çağ boyunca “açık göz” olarak adlandırılır.